سیلیسیم در گیاه

سیلسیم در گیاه

سیلیسیم یکی از عناصر مفید برای گیاهانی است که به سبک هیدروپونیک یا در خاک کاشت میشود

با توجه داشت که این عنصر در گروه عناصر ماکرو و یا میکرو قرار ندارد و با علامت اختصاری Si شناخته میشود

گیاهانی که در خاک کشت میشوند به صورت ذاتی دارای مقدار قابل توجهی از سیلیسیم هستند

که از نظر غلظت (درصد ماده خشک) مشابه اغلب عناصر ضروری است.

بیشتر Si دریافتی (گیاهان به راحتی میتوانند سیلیک اسید، H4SiO4، را جذب کنند)

در داخل گیاه به صورت سیلیکای بی شکل، SiO2°nH2O، یا به شکل اُپالس رسوب میکند.
اپستین در سال ۱۹۹۴ شش نقش فیزیولوژیکی و مورفولوژیکی برای سیلیسیم در گیاه بیان نمود.
هی ویت در سال ۱۹۶۶ با بررسی ۱۵۱ محلول غذایی که در گذشته

مورد استفاده قرار می گرفت متوجه شد که تعداد محدودی از آنها شامل سیلیسیم بود.
اپستین توصیه کرد که از سه سیم به غلظت ۰/۲۵ میلی مولار به

شکل سیلیکات سدیم (Na2SiO3) در محلول هو گلند استفاده شود.
طبق گزارش مورگان در سال ۲۰۰۰، طی انجام آزمایشات در نیوزلند،

استفاده از سیلیسیم به غلظت ۱۴۰ppm در محلول غذایی

برای پرورش کاهو و لوبیا باعث افزایش عملکرد می گردد.

مطالعاتی که به تازگی انجام شد در مورد گوجه فرنگی و خیار در گلخانه هم مشخص شد

که بدون استفاده از مقدار کافی سیلیسیم در محلول غذایی کاهش قدرت رشد و

گاهی اوقات حساسیت به حمله بیماریهای قارچی رویت میشود (بلانگر و همکاران ،۱۹۵۵).
برای حل این مشکل، بهترین نتیجه با کاربرد ۱۰۰mg/L(ppm) از سالیسیک اسید در محلول غذایی

بود، ترکیب رایج مورد استفاده برای Si، سیلیکات سدیم یا پتاسیم است

که هر دو در آب محلول میباشند در حالیکه سیلیسیک اسید فقط مقداری در آب محلول است.
سیلیسیم برای استحکام ساقه برنج و سایر غلات مورد نیاز است (تاکاشی و همکاران، ۱۹۹۰).
در صورت عدم کفایت سیلیسیم نمی‌توانند به صورت مستقیم و ایستاده رشد نمایند.
در گیاهانی که با کمبود سیلیسیم مواجه هستند

به دلیل ورس هر ساله تولید کاهش می یابد.
این مشکل در مرحله اول در نوعی برنج در جایی که استفاده یا

جذب سیلیسیم با مشکل روبرو است رویت میشود.
بعضاً این عنصر با سیلیکا اشتباه می شود

ولی باید توجه داشت که سیلیکا (SiO2) یک ترکیب نامحلول است.